Mijn eerste triatlonervaring
Daar sta ik dan, met mijn veel te grote, groene badmuts, in het zwembad. Klaar voor mijn eerste triatlon. Nou…..om precies te zijn een 1/16e. Een paar maanden geleden kwam mijn partner thuis met een folder en in een opwelling had ik me opgegeven. Het leek me wel een leuke uitdaging en ach….wat is nou 250 meter zwemmen, 10 km fietsen en 2,5 km hardlopen? Maar nu het zover is, lijken het enorme afstanden. Eerder die dag hoopte ik nog dat het zou worden afgelast. Flinke onweersbuien trokken over Nederland, maar natuurlijk niet hier. Ik had wel 1 voordeel, het was bloedheet, ongeveer 30 graden en de luchtvochtigheid zat tegen de 100 procent aan. En terwijl iedereen dan bijna voor dood ligt, leef ik helemaal op. Dus dat was een voordeel.
Ik meld mij bij de baan en merk dat ik dus niet alleen in een baan zwem. Oei daar had ik niet op gerekend. Ik bekijk eens mijn tegenstanders en de moed zakt me in mijn badpak. Ja inderdaad, badpak, van een trisuit had ik toen nog nooit gehoord. Er wordt een woordje gedaan en dan klinkt het startschot. Ik begin als een idioot te zwemmen. Gewoon de schoolslag want de borstcrawl kon ik niet. Na een paar baantjes ben ik de tel al helemaal kwijt. Gelukkig heeft de organisatie daar rekening mee gehouden en heeft iedere baan een teller. Na nog een paar baantjes hoor ik de teller zeggen dat ik er ben. Er dient zich een probleem aan. Ik moet dat zwembad uit zien te komen. Normaal doe ik dat via het trappetje, maar ik zwem in de middelste baan en in de banen naast mij is het erg druk, dus het is geen optie om even rustig naar het trappetje te gaan. Ik neem een flinke sprong en hang aan de kant. Ik heb geen kracht meer om me verder op te drukken en een beetje normaal het zwembad uit te gaan. Ik besluit om mijn been maar over de rand te gooien. Dit lukt gelukkig net en ik lig op de rand. Nog steeds geen kracht om me op te duwen besluit ik om dan maar van de rand te rollen. Het ziet er niet uit en ik zie in mijn ooghoek mijn dochter en haar vriendin helemaal dubbel liggen. Maar dat boeit me op dat moment weinig. Ik moet me zo snel mogelijk gaan omkleden. Ook dit is best een dingetje. Probeer maar eens kleding aan te krijgen als je lijf nog half nat is. Zo goed en zo kwaad als het kan wurm ik me in mijn hardloopkleding, pak mijn spullen en ren naar buiten richting mijn fiets. Hier gooi ik alles neer, pak mijn fiets en ren het wisselvak uit. Gelukkig heb ik me nog een beetje ingelezen de afgelopen week anders was ik daar al de fout ingegaan. Ik spring op mijn fiets en onderweg kom ik wat medestrijders tegen. En strijden moeten we op de fiets. Het blijft de polder en hoe je het went of keert, je hebt altijd wind tegen. Terug in het wisselvak hang ik mijn fiets aan de wilgen, ow nee, aan het dranghek en sprint het wisselvak weer uit. Geen besef waar ik heen moet want ik heb het richtingsgevoel van een blinde kip. Gelukkig staan er wat mensenlangs de kant en die wijzen me de goede richting op. Eerst een rondje atletiekbaan (wat is zo’n baan toch lang) daarna een stuk langs het water en dan als laatste weer een rondje atletiekbaan. Op het stuk langs het water zie ik helemaal geen medestrijder meer. En ik vraag me oprecht af of ik wel goed loop. Op het moment dat ik dat denk zie ik in de verte iemand met een geel hesje staan. Ik loop naar hem toe en het blijkt het punt te zijn waar ik moet keren. Ik zat dus nog goed gelukkig. Even later kom ik weer bij de atletiekbaan aan. Ze hebben de baan nog langer gemaakt lijkt het wel. Maar ik kom met een glimlach over de finish. Wat vond ik dit gaaf om te doen zeg. Wat is het heerlijk om jezelf zo uit te dagen. Ik wacht nog even totdat de meeste bekende over de finish zijn en ga dan mijn spullen pakken. Als we net in de auto zitten krijg ik een telefoontje van de organisatie dat ik nog niet weg mag gaan want ik ben in de prijzen gevallen. Ik in de prijzen gevallen??? De troostprijs dan zeker. Maar nee, even later sta ik met een bronzen medaille om mijn nek te glimmen en worden er foto’s van me gemaakt. Het verschil met de nummer 2 en 1 is niet eens zo groot, waarschijnlijk het omkleden van het zwemmen naar hardloopkleding. Zij hadden namelijk een trisuit en konden meteen verder na het zwemmen. De glimlach gaat de hele dag niet meer van mijn gezicht af en iedereen die het horen wil vertel ik over mijn ervaring. Het was eens en zeker vaker!!
Ik meld mij bij de baan en merk dat ik dus niet alleen in een baan zwem. Oei daar had ik niet op gerekend. Ik bekijk eens mijn tegenstanders en de moed zakt me in mijn badpak. Ja inderdaad, badpak, van een trisuit had ik toen nog nooit gehoord. Er wordt een woordje gedaan en dan klinkt het startschot. Ik begin als een idioot te zwemmen. Gewoon de schoolslag want de borstcrawl kon ik niet. Na een paar baantjes ben ik de tel al helemaal kwijt. Gelukkig heeft de organisatie daar rekening mee gehouden en heeft iedere baan een teller. Na nog een paar baantjes hoor ik de teller zeggen dat ik er ben. Er dient zich een probleem aan. Ik moet dat zwembad uit zien te komen. Normaal doe ik dat via het trappetje, maar ik zwem in de middelste baan en in de banen naast mij is het erg druk, dus het is geen optie om even rustig naar het trappetje te gaan. Ik neem een flinke sprong en hang aan de kant. Ik heb geen kracht meer om me verder op te drukken en een beetje normaal het zwembad uit te gaan. Ik besluit om mijn been maar over de rand te gooien. Dit lukt gelukkig net en ik lig op de rand. Nog steeds geen kracht om me op te duwen besluit ik om dan maar van de rand te rollen. Het ziet er niet uit en ik zie in mijn ooghoek mijn dochter en haar vriendin helemaal dubbel liggen. Maar dat boeit me op dat moment weinig. Ik moet me zo snel mogelijk gaan omkleden. Ook dit is best een dingetje. Probeer maar eens kleding aan te krijgen als je lijf nog half nat is. Zo goed en zo kwaad als het kan wurm ik me in mijn hardloopkleding, pak mijn spullen en ren naar buiten richting mijn fiets. Hier gooi ik alles neer, pak mijn fiets en ren het wisselvak uit. Gelukkig heb ik me nog een beetje ingelezen de afgelopen week anders was ik daar al de fout ingegaan. Ik spring op mijn fiets en onderweg kom ik wat medestrijders tegen. En strijden moeten we op de fiets. Het blijft de polder en hoe je het went of keert, je hebt altijd wind tegen. Terug in het wisselvak hang ik mijn fiets aan de wilgen, ow nee, aan het dranghek en sprint het wisselvak weer uit. Geen besef waar ik heen moet want ik heb het richtingsgevoel van een blinde kip. Gelukkig staan er wat mensenlangs de kant en die wijzen me de goede richting op. Eerst een rondje atletiekbaan (wat is zo’n baan toch lang) daarna een stuk langs het water en dan als laatste weer een rondje atletiekbaan. Op het stuk langs het water zie ik helemaal geen medestrijder meer. En ik vraag me oprecht af of ik wel goed loop. Op het moment dat ik dat denk zie ik in de verte iemand met een geel hesje staan. Ik loop naar hem toe en het blijkt het punt te zijn waar ik moet keren. Ik zat dus nog goed gelukkig. Even later kom ik weer bij de atletiekbaan aan. Ze hebben de baan nog langer gemaakt lijkt het wel. Maar ik kom met een glimlach over de finish. Wat vond ik dit gaaf om te doen zeg. Wat is het heerlijk om jezelf zo uit te dagen. Ik wacht nog even totdat de meeste bekende over de finish zijn en ga dan mijn spullen pakken. Als we net in de auto zitten krijg ik een telefoontje van de organisatie dat ik nog niet weg mag gaan want ik ben in de prijzen gevallen. Ik in de prijzen gevallen??? De troostprijs dan zeker. Maar nee, even later sta ik met een bronzen medaille om mijn nek te glimmen en worden er foto’s van me gemaakt. Het verschil met de nummer 2 en 1 is niet eens zo groot, waarschijnlijk het omkleden van het zwemmen naar hardloopkleding. Zij hadden namelijk een trisuit en konden meteen verder na het zwemmen. De glimlach gaat de hele dag niet meer van mijn gezicht af en iedereen die het horen wil vertel ik over mijn ervaring. Het was eens en zeker vaker!!
Reacties
Een reactie posten