mijn sportgeschiedenis
Hoe ben ik toch zover gekomen dat ik nu aan het trainen ga voor een halve marathon en een 1/8e triatlon? Als iemand mij dit 10 jaar geleden had voorspeld, dan had ik diegene voor gek verklaard. Ik en hardlopen, dat was geen goede combi.
Ooit, heeeellll lang geleden ben ik als klein meisje begonnen met gymnastiek bij de plaatselijke vereniging. Ik was niet echt een natuurtalent, beter gezegd, het leek nergens naar. Was totaal niet lenig en vond al die apparaten maar eng en vooral hoog. Nu weet ik wel beter want ik heb al hoogtevrees als ik op een krukje sta en daar had ik toen natuurlijk ook al last van. Gelukkig had mijn moeder ook al snel door dat gymnastiek het niet ging worden bij mij. Ik mocht op korfbal. Ook hier was ik geen hoogvlieger en heb heel wat madeliefjes gezocht in het veld, gezellig samen met mijn tegenstandster. Trainen vond ik nog wel leuk, maar niet als we rondjes om het veld moesten lopen. Na 1 rondje had ik altijd al het idee dat ik dood ging, dat ik geen adem meer kreeg. En ieder jaar hoopte ik weer dat ik aan het begin van het nieuwe seizoen niet in het laagste team terecht kwam. Ook met de sportdagen op school was ik geen uitblinker en ik had een bloedhekel aan softbal. Hoe kon je in godsnaam een bal slaan met een knuppel. Mij lukte het nooit! De enige sport die ik echt leuk vond op school was hockey. Geweldig vond ik dat en ik was dan ook bloed fanatiek. Maar helaas, bij ons in het dorp was geen hockeyclub, die zat een paar dorpen verderop en mijn ouders waren niet genegen om mij daar 2x per week te brengen. Ondertussen kreeg ik, geen idee meer hoe, een racefiets. Dat vond ik heerlijk. Lekker een stukje fietsen. Samen met mijn nicht of lekker alleen. Naar Dordrecht om daar de bult een paar keer op te fietsen. Maar verdere ambitie had ik niet. Gewoon lekker voor mezelf fietsen. Later gaan badmintonnen. Ook daar kon ik helemaal mijn ei in kwijt. Lekker snel spel terwijl je geen hele stukken hoeft te lopen. En toen gebeurde het......ik werd aangenomen bij de marechaussee en moest dus serieus gaan sporten. Nu vielen de eisen best wel mee. Ik had alleen moeite met touwklimmen en hardlopen. Touwklimmen kwam ik niet verder dan 2 meter (zo vaak extra moeten oefenen dat ik er nu nog blaren van op mijn handen heb). Hardlopen moesten we 5 km binnen, geloof ik, 25 minuten. Best pittig. Ook dat veel extra moeten oefenen en met veel pijn en moeite en veel geschreeuw van de sportinstructeur is me dat net gelukt. Ik heb me toen ook voorgenomen nooit meer te gaan hardlopen. Het was gewoon niet mijn sport. En inderdaad ook nooit meer gedaan tot een paar jaar geleden. Ik weet niet eens meer wanneer de kronkel precies in mijn hoofd kwam, maar het leek me leuk om toch eens te kunnen hardlopen. Ik heb me toen aangemeld bij start to run. Dit was een soort hardloopcursus van 8 (?) weken. Zij garandeerden dat je na die 8 weken 3 km kon hardlopen. Ja, ja......eerst zien en dan geloven. Op het werk geregeld dat ik iedere zaterdagochtend vrij was. En daar stond ik de eerste keer. Lood in mijn schoenen want ik wist dat ik 3 minuten achter elkaar moest gaan hardlopen. Alles werd rustig opgebouwd. We kregen een warming up, loopscholing en wat losse stukjes lopen. En toen was het zover. 3 minuten. Ik geloofde de trainer niet toen hij zei dat ik het ook kon. Ik ging lopen en ik had het zwaar, maar ik hield de 3 minuten vol!! Wat was ik trots op mezelf!! De week erop werden de minuten al verdubbeld en liepen we gewoon 6 minuten!! En iedere week stond ik weer verbaasd van mezelf. Nooit verwacht dat ik het kon. En na de 8 weken was dan de finale!! Ik liep gewoon 3 km!!! Geen idee meer hoe lang ik er over gedaan heb, maar I did it!! En......het smaakte naar meer. Aansluitend op de trainingen konden we meedoen voor het trainen voor de kerstloop. Een loop van 5 km. En ja...ik had de smaak te pakken, dus ging verder. Helaas strandde mijn poging in de laatste training. Ik had hielspoor en de fysio gaf me het uitdrukkelijke advies om niet te gaan lopen. Zoveel afgezien voor niets. Maar......ik wist dat ik het kon. Ondertussen een atb fiets gekocht, want lekker door de bossen crossen kon ik wel. De hielspoor heeft bijna een jaar geduurd en toen ik net weer aanstalte maakte om te gaan hardlopen kreeg ik een blessure aan mijn knie. Kijkoperatie gehad en uitkomst was dat ik een stukje knieschijf en kraakbeen mis. Hardlopen en fietsen? Het werd heel erg onzeker. Maar de fysio had hoop voor me. Als ik mijn spieren rondom mijn knie goed zou trainen dan moest het mogelijk zijn om weer te gaan lopen en fietsen (de fiets had bijna een jaar werkloos in de schuur gestaan). Dus trainen was de oplossing. En zo gezegd zo gedaan. Spieren getraind en weer begonnen met het schema van de 3 km. En weer was ik super trots op mezelf toen ik die weer had volbracht. En dan.......ja dan verder voor de 5 km. De eerste 5 km die ik liep was echt een overwinning op mezelf. Nooit verwacht. Ik was kapot, maar het voelde goed. Een ander 5 km schema gepakt om hem wat sneller te kunnen lopen en toen ik ook dat schema volbracht had, wist ik niet wat ik moest gaan doen. Nou......misschien de 10 km? Maar is dat te doen met mijn gammele knie en hou ik dat uberhaupt vol? Meer dan een uur hardlopen. Ach wie niet waagt, wie niet wint. Schema er bij gepakt en bam......weer een blessure. Weer niet door het hardlopen, maar wel een kink in de kabel. Na 8 weken herstel weer langzaamaan begonnen met de 5km en toen weer doorgezet naar de 10. De eerste 10 km........wat vond ik het ver en wat was ik moe!!! En uiteraard ontzettend trots!! Daarna nog een paar keer de 10 km gelopen. Maar ja, als je dat kunstje eenmaal een paar keer gedaan hebt dan is het geen uitdaging meer. Ja hoogstens proberen sneller te lopen, maar daarvoor ben je afhankelijk van zoveel factoren. En toen las ik in de vakantie een artikel over de marathon. Hmmmm........is wel heel ver. Gaat mijn lichaam dat houden? Van 10 naar 42 is best een stuk. Maar wie zegt dat het in 1x moet. Waarom niet in stukken hakken. Ondertussen mee gaan trainen bij de loopgroep van de sportschool. Om te zorgen dat ik loopscholing krijg en hopelijk sneller kan gaan lopen. Vorig jaar voor het eerst meegedaan met een 1/16e triatlon. Dat vond ik zo'n geweldige uitdaging dat ik ook hiermee verder wilde (voor het verslag van die eerste triatlon, zie mijn blog "mijn eerste triatlonervaring" )En nu? Nu ben ik dan zover dat ik over 2 weken 15 km ga lopen. En dat ik ingeschreven sta voor een 1/8e triatlon in Apeldoorn. Ik ga me binnenkort verdiepen in het sportrusten schema van de halve marathon. Dus wie weet wat er allemaal nog gaat volgen.
Ooit, heeeellll lang geleden ben ik als klein meisje begonnen met gymnastiek bij de plaatselijke vereniging. Ik was niet echt een natuurtalent, beter gezegd, het leek nergens naar. Was totaal niet lenig en vond al die apparaten maar eng en vooral hoog. Nu weet ik wel beter want ik heb al hoogtevrees als ik op een krukje sta en daar had ik toen natuurlijk ook al last van. Gelukkig had mijn moeder ook al snel door dat gymnastiek het niet ging worden bij mij. Ik mocht op korfbal. Ook hier was ik geen hoogvlieger en heb heel wat madeliefjes gezocht in het veld, gezellig samen met mijn tegenstandster. Trainen vond ik nog wel leuk, maar niet als we rondjes om het veld moesten lopen. Na 1 rondje had ik altijd al het idee dat ik dood ging, dat ik geen adem meer kreeg. En ieder jaar hoopte ik weer dat ik aan het begin van het nieuwe seizoen niet in het laagste team terecht kwam. Ook met de sportdagen op school was ik geen uitblinker en ik had een bloedhekel aan softbal. Hoe kon je in godsnaam een bal slaan met een knuppel. Mij lukte het nooit! De enige sport die ik echt leuk vond op school was hockey. Geweldig vond ik dat en ik was dan ook bloed fanatiek. Maar helaas, bij ons in het dorp was geen hockeyclub, die zat een paar dorpen verderop en mijn ouders waren niet genegen om mij daar 2x per week te brengen. Ondertussen kreeg ik, geen idee meer hoe, een racefiets. Dat vond ik heerlijk. Lekker een stukje fietsen. Samen met mijn nicht of lekker alleen. Naar Dordrecht om daar de bult een paar keer op te fietsen. Maar verdere ambitie had ik niet. Gewoon lekker voor mezelf fietsen. Later gaan badmintonnen. Ook daar kon ik helemaal mijn ei in kwijt. Lekker snel spel terwijl je geen hele stukken hoeft te lopen. En toen gebeurde het......ik werd aangenomen bij de marechaussee en moest dus serieus gaan sporten. Nu vielen de eisen best wel mee. Ik had alleen moeite met touwklimmen en hardlopen. Touwklimmen kwam ik niet verder dan 2 meter (zo vaak extra moeten oefenen dat ik er nu nog blaren van op mijn handen heb). Hardlopen moesten we 5 km binnen, geloof ik, 25 minuten. Best pittig. Ook dat veel extra moeten oefenen en met veel pijn en moeite en veel geschreeuw van de sportinstructeur is me dat net gelukt. Ik heb me toen ook voorgenomen nooit meer te gaan hardlopen. Het was gewoon niet mijn sport. En inderdaad ook nooit meer gedaan tot een paar jaar geleden. Ik weet niet eens meer wanneer de kronkel precies in mijn hoofd kwam, maar het leek me leuk om toch eens te kunnen hardlopen. Ik heb me toen aangemeld bij start to run. Dit was een soort hardloopcursus van 8 (?) weken. Zij garandeerden dat je na die 8 weken 3 km kon hardlopen. Ja, ja......eerst zien en dan geloven. Op het werk geregeld dat ik iedere zaterdagochtend vrij was. En daar stond ik de eerste keer. Lood in mijn schoenen want ik wist dat ik 3 minuten achter elkaar moest gaan hardlopen. Alles werd rustig opgebouwd. We kregen een warming up, loopscholing en wat losse stukjes lopen. En toen was het zover. 3 minuten. Ik geloofde de trainer niet toen hij zei dat ik het ook kon. Ik ging lopen en ik had het zwaar, maar ik hield de 3 minuten vol!! Wat was ik trots op mezelf!! De week erop werden de minuten al verdubbeld en liepen we gewoon 6 minuten!! En iedere week stond ik weer verbaasd van mezelf. Nooit verwacht dat ik het kon. En na de 8 weken was dan de finale!! Ik liep gewoon 3 km!!! Geen idee meer hoe lang ik er over gedaan heb, maar I did it!! En......het smaakte naar meer. Aansluitend op de trainingen konden we meedoen voor het trainen voor de kerstloop. Een loop van 5 km. En ja...ik had de smaak te pakken, dus ging verder. Helaas strandde mijn poging in de laatste training. Ik had hielspoor en de fysio gaf me het uitdrukkelijke advies om niet te gaan lopen. Zoveel afgezien voor niets. Maar......ik wist dat ik het kon. Ondertussen een atb fiets gekocht, want lekker door de bossen crossen kon ik wel. De hielspoor heeft bijna een jaar geduurd en toen ik net weer aanstalte maakte om te gaan hardlopen kreeg ik een blessure aan mijn knie. Kijkoperatie gehad en uitkomst was dat ik een stukje knieschijf en kraakbeen mis. Hardlopen en fietsen? Het werd heel erg onzeker. Maar de fysio had hoop voor me. Als ik mijn spieren rondom mijn knie goed zou trainen dan moest het mogelijk zijn om weer te gaan lopen en fietsen (de fiets had bijna een jaar werkloos in de schuur gestaan). Dus trainen was de oplossing. En zo gezegd zo gedaan. Spieren getraind en weer begonnen met het schema van de 3 km. En weer was ik super trots op mezelf toen ik die weer had volbracht. En dan.......ja dan verder voor de 5 km. De eerste 5 km die ik liep was echt een overwinning op mezelf. Nooit verwacht. Ik was kapot, maar het voelde goed. Een ander 5 km schema gepakt om hem wat sneller te kunnen lopen en toen ik ook dat schema volbracht had, wist ik niet wat ik moest gaan doen. Nou......misschien de 10 km? Maar is dat te doen met mijn gammele knie en hou ik dat uberhaupt vol? Meer dan een uur hardlopen. Ach wie niet waagt, wie niet wint. Schema er bij gepakt en bam......weer een blessure. Weer niet door het hardlopen, maar wel een kink in de kabel. Na 8 weken herstel weer langzaamaan begonnen met de 5km en toen weer doorgezet naar de 10. De eerste 10 km........wat vond ik het ver en wat was ik moe!!! En uiteraard ontzettend trots!! Daarna nog een paar keer de 10 km gelopen. Maar ja, als je dat kunstje eenmaal een paar keer gedaan hebt dan is het geen uitdaging meer. Ja hoogstens proberen sneller te lopen, maar daarvoor ben je afhankelijk van zoveel factoren. En toen las ik in de vakantie een artikel over de marathon. Hmmmm........is wel heel ver. Gaat mijn lichaam dat houden? Van 10 naar 42 is best een stuk. Maar wie zegt dat het in 1x moet. Waarom niet in stukken hakken. Ondertussen mee gaan trainen bij de loopgroep van de sportschool. Om te zorgen dat ik loopscholing krijg en hopelijk sneller kan gaan lopen. Vorig jaar voor het eerst meegedaan met een 1/16e triatlon. Dat vond ik zo'n geweldige uitdaging dat ik ook hiermee verder wilde (voor het verslag van die eerste triatlon, zie mijn blog "mijn eerste triatlonervaring" )En nu? Nu ben ik dan zover dat ik over 2 weken 15 km ga lopen. En dat ik ingeschreven sta voor een 1/8e triatlon in Apeldoorn. Ik ga me binnenkort verdiepen in het sportrusten schema van de halve marathon. Dus wie weet wat er allemaal nog gaat volgen.
Reacties
Een reactie posten