wings for life world run
Enige weken geleden kwam er op facebook een post voorbij van Losse veter. Daarin werd gevraagd voor hardlopers die deel wilden nemen aan het Jaybird team om wings for life op zondag 7 mei in Breda te lopen. (Wings for life world run is een hardloopevenement over de hele wereld. Er wordt geld ingezameld voor dwarsllaesie onderzoek. ) Het enige wat je hoefde te doen was je loopmaatje taggen en dan maakte je kans op 2 tickets. Ook zou je van Jaybird een in-ear-headphone krijgen. Nu had ik nog nooit van Jaybird gehoord, maar een evenement leek me wel leuk. Eerst maar eens gekeken of we vrij waren. Dit was zo. Ook nog even gekeken hoeveel km ik moest gaan lopen. Ik kon niet zo snel afstanden vinden, dus moest de internetpagina iets beter bestuderen en kwam er toen achter dat je dus net zo lang loopt totdat je wordt ingehaald door een catchcar. Oke, weer eens iets heel anders. En als ik na 5 km moe ben dan ga ik wandelen totdat ik word ingehaald door de car. Het leek me wel wat. Dus ik tagde lief. Nu is lief nooit meteen enthousiast. Ziet vaak beren op de weg. En dat houdt ons mooi in evenwicht want ik stort me gewoon in het avontuur. Je leeft tenslotte maar 1x. Ook nu kwamen de beren weer op de weg. " Wat voor voorwaarden zitten er aan?" " Hoe hard moet je lopen?" Nou.......dat staat nergens, dus als ze echt goede lopers hadden willen hebben dan hadden ze dat er maar bij moeten zetten. Paar dagen gaan voorbij en ik denk er niet eens meer aan. Totdat ik opeens 's avonds een messengerbericht krijg van ene Vivian. Nooit van gehoord, maar bleek iemand van losse veter te zijn. We waren geselecteerd!! We moesten onze mailadressen doorgeven en maat van shirt. Zij zou onze gegevens doorgeven aan Jaybird. Zo gezegd zo gedaan. Lief komt nog steeds met mitsen en maren maar die veeg ik allemaal van tafel. Nu wordt ook hij enthousiaster en bestudeert de hele internetpagina. Ook weer zo'n leuk verschil, hij wil dan alles weten, ik laat alles over me heen komen en wil niet te veel info hebben. De enige info die ik wel nuttig vind is hoe hard die catchcar rijdt. Wanneer kan ik die wagen verwachten? Van lief hoor ik dat de car na anderhalf uur op 15 km zit. Enkele dagen later krijgen we mail van iemand van Jaybird. Met een heel programma. We worden rond 10.30 uur verwacht in Breda. Krijgen dan een pannenkoekenbuffet, consumptiebonnen, een Jaybird in-ear-headphone, een broodje omelet, een Jaybird hardloopshirt etc etc. Kortom een compleet verzorgde dag. Zou ik niet voor het lopen gaan dan zou ik wel voor het pannenkoekenbuffet gaan. hahahaha. Lief regelt ook nog even een vip parkeerkaart. Het kan allemaal niet op.
Een paar dagen voor die tijd beginnen mijn hersenen na te denken over de loop. Best grappig eigenlijk dat je niet van te voren weet hoeveel je gaat lopen. Best ook wel weer een leuke uitdaging. Wat wil ik sowieso lopen? Ik ga voor de tien. Maar dan heb ik op donderdag spinningles en maak een praatje met de spininstucteur over de triatlon. Hij deelt wat trainingstips en zegt dat je bij een 1/8e en 1/4e triatlon best fullspeed kan gaan. Die woorden blijven hangen in mijn hoofd en bedenk me, dat als ik tijdens zo'n triatlon fullspeed kan, dat ik dat dan ook tijdens een loop kan doen. Waarom niet gewoon proberen om zo snel mogelijk te lopen. Wat gebeurt er als ik te hard begin, misschien hou ik het vol, maar misschien ook niet. Ik weet het eigenlijk niet. Ik weet wel dat ik een diesel ben. Ik kan niet meteen heel hard lopen, mijn lichaam moet eerst goed warm worden. Maar goed waarom niet meteen inzetten op een tijd van onder de 6 minuten per km. En ik voel 2 nieuwe uitdagingen aankomen. 10 km binnen het uur lopen en hopelijk 15 km binnen de anderhalf uur.
Op zondag zitten we al vroeg in de auto. Breda is best een stukje rijden. Even voor half elf lopen we de school binnen waar de sponsors hun onderkomen hebben. We zijn blijkbaar de laatsten die aanschuiven bij het Jaybird team. Onze medegelukkigen schijnen ook allemaal gewonnen te hebben via fb en zijn ook niet echte profs. Maar....de ene wil toch 30 km lopen, de andere vertelt dat ze trails loopt. Even denk ik dat ik me toch weer ergens ingestort heb zonder goed na te denken, maar dat zet ik al snel van me af. Praatjes, praatjes, we zullen wel eens zien. We beginnen maar eens met een pannenkoek. We hebben 2 consumptiebonnen hiervoor gekregen. Nou....dat was een beetje overdreven. De pannenkoek was mega groot, dus aan 1 had ik meer dan voldoende (ja zelfs ik had er aan 1 voldoende). We kletsen wat en dan is het tijd om naar een klaslokaal te gaan om uitleg te krijgen over Jaybird en het aanmeten van onze nieuwe gadget. Na het commerciele praatje, krijgen we zo'n headphone en krijgen we persoonlijk uitleg er bij, hoe we ze moeten aanmeten etc. Daarna is het tijd voor een foto. Het bedrukken van de hardloopshirts is helaas mislukt maar ze hebben wel andere shirts en truien mee. Dus die gaan aan en we maken buiten een foto. Ondertussen staan de raderen niet stil in mijn hoofd. Wat moet ik aan? Het wordt 16 graden maar het is niet zonnig. Wel thermoshirt, geen thermoshirt, hardloopjasje, of juist niet. Pffff....ik word gek in mijn hoofd. Ik besluit voor gewoon shirt met hardloopjasje te gaan omdat ik het jasje dan om mijn middel kan binden. Maar als iedereen bijna is omgekleed zie ik dat ik sowieso al de enige ben in lange broek en dan ook nog met jasje. Pfffff....ik ga weer twijfelen en besluit om uiteindelijk jasje en thermoshirt daar te laten en te gaan voor het hardloopshirt. Als ik buiten kom heb ik eigenlijk meteen al spijt. Wat is het fris. We lopen naar de start en het wordt er voor mij niet beter op. We proberen een startvak in te komen, maar omdat we met de businessloop meedoen moeten we eigenlijk in het laatste startvak gaan staan. Nou....mooi niet. We frommelen ons samen met nog een paar Jaybirdlopers in startvak 2. (Meisje stond toch niet goed te controleren.) We schuifelen langzaam verder naar voren. Er staat iemand op een podium een warming up te geven. ik doe enthousiast mee, voor zover het kan en ik niet mijn mede lopers sla en schop. Het lukt me niet om warm te worden en ik ben heel blij als het startschot klinkt. We zijn vrij snel door de start heen en de weg is heel breed zodat je meteen je eigen tempo kan lopen. Ik zet in op 5.50 per km en zie wel hoever ik kom. Dat ik een diesel ben blijkt wel weer. Na een paar km loop ik al sneller en tik zelfs de 5.30 per km aan. Nu maar hopen dat ik het vol hou. Na ongeveer 4 km is er al een verzorgingspost. Die heb ik nog niet nodig. ik begin net lekker te lopen en krijg het net een beetje warm. Dus ik laat het drinken en de bananen aan me voorbij gaan. Het is een leuk parcours en de sfeer is super goed. Er staan veel mensen langs de kant en ook regelmatig staat er iets van muziek, hetzij een kapel of gewoon boxen. Ik kan goed op schema blijven en beloof mezelf dat ik na 10 km even een minuutje mag lopen. Rond de 9 km is er weer een verzorgingspost. Ik loop nog steeds lekker dus ik denk dat ik het niet nodig heb. Neem wel een bekertje water aan en neem 1 slok en gooi de rest weg. Maar net even verder merk ik dat ik toch opeens energie mis. Nou ja eigen schuld. Gewoon doorlopen. Zal wel weer over gaan. Dan opeens heb ik het 10 km punt bereikt. Ik kijk op mijn horloge en zie 58.31. (blijkt naderhand 58.11 te zijn) Joehoeeeee........mijn eerste uitdaging gehaald. En hoe!!! Ik mag van mijzelf dus even een minuut wandelen. Ik wandel nog maar net en er wordt al op mijn rug geklopt. Een jongen vraagt of het gaat. ik leg snel uit dat ik mezelf een minuut wandelen heb gegund. Hij steekt zijn duim op en loopt weer verder. Na de minuut ga ik ook weer hardlopen. Ik pak het tempo weer op. Dit lukt aardig. Ik doe snel wat rekenwerk en kom er achter dat ik best op schema lig voor de 15 km binnen anderhalf uur. Ik gun mezelf na km 12 nog een minuut wandelpauze. Die laatste 3 km moet ik van mezelf gewoon hardlopend doen. Bij ongeveer 14 km is er weer een verzorgingspost. ik besluit nu niet alleen een bekertje water aan te nemen maar ook een halve banaan. Ik neem 2 slokken water en mag van mezelf pas de banaan eten als ik het 15 km punt voorbij ben. Op een gegeven moment komen er allemaal motoren langs. Iedereen raakt toch een soort van in paniek. Want het zal wel betekenen dat de catchcar er aan komt. Ik versnel nog wat. Wil die 15 km halen. Dan geeft mijn horloge aan dat ik 15 km gelopen heb. En een paar meter verderop kom ik ook langs het bordje van de 15 km. Ik besluit tempo terug te nemen en mijn banaan te eten. Net als ik mijn banaan op heb en weer wil gaan hardlopen gaat de catchcar mij voorbij. Ik ben dus gefinisht. Jammer maar ik heb mijn doel gehaald!!!! Voel me super trots, had nooit verwacht dat ik dit kon. Eigenlijk moeten we vanaf dat punt verder lopen totdat we een bus tegen komen. Maar ik ben net een paar bussen gepasseerd, dus ik loop terug met vele anderen die dat ook bedacht hebben. ik twijfel nog wel even om toch door te lopen want lief zal verderop wel ergens gefinisht zijn. Maar om te voorkomen dat ik te veel afkoel ga ik toch voor de dichtsbijzijnde bus. Ik heb verder geen mobiel mee, dus contact zoeken met lief zit er niet in. In de bus kom ik naast een meneer uit Den Haag te zitten. we raken aan de praat. Hij heeft best lekker gelopen maar vroeg zich wel af wat er met hem was want hij werd allemaal ingehaald door wat oudere dames, die zo richting de leeftijd van 50 gingen. Ahum.......bedoel je mij?? hahahahaha Hij keek even vreemd maar reageerde er verder niet op. hahahahaha We moeten best lang wachten in de bus. Later blijkt dat we niet verder mogen rijden omdat de voorste loper ons gaat passeren. hahahahaha wij net gefinisht, hij al zoveel km verder. Uiteindelijk komen we weer bij de start aan. En ik neem de kortste weg naar de school. Ik heb het inmiddels zo koud. Er zijn 2 lopers van het Jaybird team al weer terug. De rest loopt dus waarschijnlijk nog. Ik trek snel wat aan en pak dan mijn telefoon. Lief heeft al een berichtje gestuurd. Hij is gepakt door de catchcar op 13,58 km. Huh??? 13,58 km???? Dat betekent dat ik hem voorbij ben gegaan. Ik kijk voor de zekerheid op mijn horloge of ik echt wel 15 km gelopen heb. Ja.........15,11 zelfs. Ik snap er niets meer van. Ik pak mijn spullen en ga naar de kantine. Ik vind dat ik wel wat drinken en een broodje omelet verdiend heb. Terwijl ik lekker zit te eten druppelen de lopers langzaam binnen. Ik zie dat ze een medaille hebben. Ach....die heb ik natuurlijk weer niet opgehaald. Echt weer een actie van mij. Ik app lief dat ik weer niet zo handig ben geweest. Hij gaat kijken of hij wat kan regelen. Even later komt hij binnen, met een medaille voor mij. Het lopen bij hem ging iets minder lekker en waarschijnlijk heb ik hem bij de 2e verzorgingspost gepasseerd. Ik haal, met mijn verbaasde hoofd, voor hem wat drinken en een broodje. Dat heeft hij wel verdiend. Ook de trailrunster komt binnen Ook zij heeft maar net in de 13 km gelopen. De man die 30 km wilde lopen is niet verder gekomen dan 22 km. Hij kreeg last van zijn knie. We kletsen nog wat met de andere lopers die binnen gekomen zijn. En besluiten rond 16 uur richting huis te gaan. We moeten nog een stukje rijden. Als ik thuis uit de auto stap voelen mijn knieen wel stijf aan. Verder heb ik last van een teen, die beurs aan voelt. Maar dat maakt allemaal niet uit. Ik ben super trots op mezelf en het blijkt maar weer dat ik mezelf onderschat. Ik kan meer dan ik denk.
Een paar dagen voor die tijd beginnen mijn hersenen na te denken over de loop. Best grappig eigenlijk dat je niet van te voren weet hoeveel je gaat lopen. Best ook wel weer een leuke uitdaging. Wat wil ik sowieso lopen? Ik ga voor de tien. Maar dan heb ik op donderdag spinningles en maak een praatje met de spininstucteur over de triatlon. Hij deelt wat trainingstips en zegt dat je bij een 1/8e en 1/4e triatlon best fullspeed kan gaan. Die woorden blijven hangen in mijn hoofd en bedenk me, dat als ik tijdens zo'n triatlon fullspeed kan, dat ik dat dan ook tijdens een loop kan doen. Waarom niet gewoon proberen om zo snel mogelijk te lopen. Wat gebeurt er als ik te hard begin, misschien hou ik het vol, maar misschien ook niet. Ik weet het eigenlijk niet. Ik weet wel dat ik een diesel ben. Ik kan niet meteen heel hard lopen, mijn lichaam moet eerst goed warm worden. Maar goed waarom niet meteen inzetten op een tijd van onder de 6 minuten per km. En ik voel 2 nieuwe uitdagingen aankomen. 10 km binnen het uur lopen en hopelijk 15 km binnen de anderhalf uur.
Op zondag zitten we al vroeg in de auto. Breda is best een stukje rijden. Even voor half elf lopen we de school binnen waar de sponsors hun onderkomen hebben. We zijn blijkbaar de laatsten die aanschuiven bij het Jaybird team. Onze medegelukkigen schijnen ook allemaal gewonnen te hebben via fb en zijn ook niet echte profs. Maar....de ene wil toch 30 km lopen, de andere vertelt dat ze trails loopt. Even denk ik dat ik me toch weer ergens ingestort heb zonder goed na te denken, maar dat zet ik al snel van me af. Praatjes, praatjes, we zullen wel eens zien. We beginnen maar eens met een pannenkoek. We hebben 2 consumptiebonnen hiervoor gekregen. Nou....dat was een beetje overdreven. De pannenkoek was mega groot, dus aan 1 had ik meer dan voldoende (ja zelfs ik had er aan 1 voldoende). We kletsen wat en dan is het tijd om naar een klaslokaal te gaan om uitleg te krijgen over Jaybird en het aanmeten van onze nieuwe gadget. Na het commerciele praatje, krijgen we zo'n headphone en krijgen we persoonlijk uitleg er bij, hoe we ze moeten aanmeten etc. Daarna is het tijd voor een foto. Het bedrukken van de hardloopshirts is helaas mislukt maar ze hebben wel andere shirts en truien mee. Dus die gaan aan en we maken buiten een foto. Ondertussen staan de raderen niet stil in mijn hoofd. Wat moet ik aan? Het wordt 16 graden maar het is niet zonnig. Wel thermoshirt, geen thermoshirt, hardloopjasje, of juist niet. Pffff....ik word gek in mijn hoofd. Ik besluit voor gewoon shirt met hardloopjasje te gaan omdat ik het jasje dan om mijn middel kan binden. Maar als iedereen bijna is omgekleed zie ik dat ik sowieso al de enige ben in lange broek en dan ook nog met jasje. Pfffff....ik ga weer twijfelen en besluit om uiteindelijk jasje en thermoshirt daar te laten en te gaan voor het hardloopshirt. Als ik buiten kom heb ik eigenlijk meteen al spijt. Wat is het fris. We lopen naar de start en het wordt er voor mij niet beter op. We proberen een startvak in te komen, maar omdat we met de businessloop meedoen moeten we eigenlijk in het laatste startvak gaan staan. Nou....mooi niet. We frommelen ons samen met nog een paar Jaybirdlopers in startvak 2. (Meisje stond toch niet goed te controleren.) We schuifelen langzaam verder naar voren. Er staat iemand op een podium een warming up te geven. ik doe enthousiast mee, voor zover het kan en ik niet mijn mede lopers sla en schop. Het lukt me niet om warm te worden en ik ben heel blij als het startschot klinkt. We zijn vrij snel door de start heen en de weg is heel breed zodat je meteen je eigen tempo kan lopen. Ik zet in op 5.50 per km en zie wel hoever ik kom. Dat ik een diesel ben blijkt wel weer. Na een paar km loop ik al sneller en tik zelfs de 5.30 per km aan. Nu maar hopen dat ik het vol hou. Na ongeveer 4 km is er al een verzorgingspost. Die heb ik nog niet nodig. ik begin net lekker te lopen en krijg het net een beetje warm. Dus ik laat het drinken en de bananen aan me voorbij gaan. Het is een leuk parcours en de sfeer is super goed. Er staan veel mensen langs de kant en ook regelmatig staat er iets van muziek, hetzij een kapel of gewoon boxen. Ik kan goed op schema blijven en beloof mezelf dat ik na 10 km even een minuutje mag lopen. Rond de 9 km is er weer een verzorgingspost. Ik loop nog steeds lekker dus ik denk dat ik het niet nodig heb. Neem wel een bekertje water aan en neem 1 slok en gooi de rest weg. Maar net even verder merk ik dat ik toch opeens energie mis. Nou ja eigen schuld. Gewoon doorlopen. Zal wel weer over gaan. Dan opeens heb ik het 10 km punt bereikt. Ik kijk op mijn horloge en zie 58.31. (blijkt naderhand 58.11 te zijn) Joehoeeeee........mijn eerste uitdaging gehaald. En hoe!!! Ik mag van mijzelf dus even een minuut wandelen. Ik wandel nog maar net en er wordt al op mijn rug geklopt. Een jongen vraagt of het gaat. ik leg snel uit dat ik mezelf een minuut wandelen heb gegund. Hij steekt zijn duim op en loopt weer verder. Na de minuut ga ik ook weer hardlopen. Ik pak het tempo weer op. Dit lukt aardig. Ik doe snel wat rekenwerk en kom er achter dat ik best op schema lig voor de 15 km binnen anderhalf uur. Ik gun mezelf na km 12 nog een minuut wandelpauze. Die laatste 3 km moet ik van mezelf gewoon hardlopend doen. Bij ongeveer 14 km is er weer een verzorgingspost. ik besluit nu niet alleen een bekertje water aan te nemen maar ook een halve banaan. Ik neem 2 slokken water en mag van mezelf pas de banaan eten als ik het 15 km punt voorbij ben. Op een gegeven moment komen er allemaal motoren langs. Iedereen raakt toch een soort van in paniek. Want het zal wel betekenen dat de catchcar er aan komt. Ik versnel nog wat. Wil die 15 km halen. Dan geeft mijn horloge aan dat ik 15 km gelopen heb. En een paar meter verderop kom ik ook langs het bordje van de 15 km. Ik besluit tempo terug te nemen en mijn banaan te eten. Net als ik mijn banaan op heb en weer wil gaan hardlopen gaat de catchcar mij voorbij. Ik ben dus gefinisht. Jammer maar ik heb mijn doel gehaald!!!! Voel me super trots, had nooit verwacht dat ik dit kon. Eigenlijk moeten we vanaf dat punt verder lopen totdat we een bus tegen komen. Maar ik ben net een paar bussen gepasseerd, dus ik loop terug met vele anderen die dat ook bedacht hebben. ik twijfel nog wel even om toch door te lopen want lief zal verderop wel ergens gefinisht zijn. Maar om te voorkomen dat ik te veel afkoel ga ik toch voor de dichtsbijzijnde bus. Ik heb verder geen mobiel mee, dus contact zoeken met lief zit er niet in. In de bus kom ik naast een meneer uit Den Haag te zitten. we raken aan de praat. Hij heeft best lekker gelopen maar vroeg zich wel af wat er met hem was want hij werd allemaal ingehaald door wat oudere dames, die zo richting de leeftijd van 50 gingen. Ahum.......bedoel je mij?? hahahahaha Hij keek even vreemd maar reageerde er verder niet op. hahahahaha We moeten best lang wachten in de bus. Later blijkt dat we niet verder mogen rijden omdat de voorste loper ons gaat passeren. hahahahaha wij net gefinisht, hij al zoveel km verder. Uiteindelijk komen we weer bij de start aan. En ik neem de kortste weg naar de school. Ik heb het inmiddels zo koud. Er zijn 2 lopers van het Jaybird team al weer terug. De rest loopt dus waarschijnlijk nog. Ik trek snel wat aan en pak dan mijn telefoon. Lief heeft al een berichtje gestuurd. Hij is gepakt door de catchcar op 13,58 km. Huh??? 13,58 km???? Dat betekent dat ik hem voorbij ben gegaan. Ik kijk voor de zekerheid op mijn horloge of ik echt wel 15 km gelopen heb. Ja.........15,11 zelfs. Ik snap er niets meer van. Ik pak mijn spullen en ga naar de kantine. Ik vind dat ik wel wat drinken en een broodje omelet verdiend heb. Terwijl ik lekker zit te eten druppelen de lopers langzaam binnen. Ik zie dat ze een medaille hebben. Ach....die heb ik natuurlijk weer niet opgehaald. Echt weer een actie van mij. Ik app lief dat ik weer niet zo handig ben geweest. Hij gaat kijken of hij wat kan regelen. Even later komt hij binnen, met een medaille voor mij. Het lopen bij hem ging iets minder lekker en waarschijnlijk heb ik hem bij de 2e verzorgingspost gepasseerd. Ik haal, met mijn verbaasde hoofd, voor hem wat drinken en een broodje. Dat heeft hij wel verdiend. Ook de trailrunster komt binnen Ook zij heeft maar net in de 13 km gelopen. De man die 30 km wilde lopen is niet verder gekomen dan 22 km. Hij kreeg last van zijn knie. We kletsen nog wat met de andere lopers die binnen gekomen zijn. En besluiten rond 16 uur richting huis te gaan. We moeten nog een stukje rijden. Als ik thuis uit de auto stap voelen mijn knieen wel stijf aan. Verder heb ik last van een teen, die beurs aan voelt. Maar dat maakt allemaal niet uit. Ik ben super trots op mezelf en het blijkt maar weer dat ik mezelf onderschat. Ik kan meer dan ik denk.
leuk geschreven meid !! Bedankt dat je je had aangemeld (afz. je lief ;) )
BeantwoordenVerwijderen