een hele grote uitdaging!!
Vandaag was het een hele grote uitdaging. Het begon vanmorgen al toen ik uit bed kwam. Het regende behoorlijk en het zou niet stoppen. Shit, ik haat het om te sporten in de regen, maar ja, ik heb zo lang uitgekeken naar de crossduatlon oftewel de run-bike-run op de Posbank, die laat ik me niet afnemen, weer of geen weer.
Dus om 8 uur zaten we in de auto. Lief reed zodat ik nog even kon studeren (oftewel lezen, lezen, lezen) Het weer werd er niet beter op. Het begon steeds harder te regenen. We kwamen op tijd aan op de parkeerplek en we hadden een mooi plekje. Ons eerst maar even gemeld. Meisje vroeg naar mijn startnummer, maar ja.....ik bereid me altijd zo goed voor (ahum) dat ik dat dus niet wist. Dat gaf niet want er stond een bord waarop je dat op kon zoeken. Kijk dat is mooi, ze houden al rekening met personen zoals ik. Ik kreeg een hele dikke enveloppe en lief een hele dunne. Ik vroeg me af wat ik er allemaal extra in had. Dus weer terug naar de auto en mijn enveloppe eens goed bestudeerd. Er zat een nummerband in, een band waarop je je startnummer kan bevestigen. Blijkbaar had ik die er bij besteld, ooit, toen ik me aanmeldde, maar intussen had ik al zo'n band dus eigenlijk niet meer nodig. Er zat een "mylaps" in, een klein apparaatje voor tijdregistratie en uiteraard ook een enkelband waar de mylaps aan moet. Lief heeft al die dingen al dus had die er niet bij besteld. Verder zat er nog een startnummer in met speldjes, een kortingsbon van run2day en een folder van "buitenplaats" . De "camping" die daar was. Omdat we best op tijd waren besloten we eerst nog maar even een kopje thee/koffie te halen. Toen ik eenmaal aan de hete thee zat bedacht ik opeens dat het helemaal niet zo handig is als ik zo'n grote kop thee ga drinken. Dan moet ik straks onderweg plassen en dan moet ik mijn hele pak uit en zit ik daar in mijn nakie. Maar goed, lief nam ook nog een paar slokken en ik ging me daarna omkleden. Het was een beetje gewurm in de auto maar ik had geen zin om me om te kleden in het scoutinggebouw. Het volgende probleem diende zich aan, wat doe ik over mijn pak heen aan? Mijn shirt en jas, alleen mijn shirt of alleen mijn jas. Ik besloot voor het laatste te gaan. Op weg naar de start nog 1x een sanitaire stop gedaan in de hoop onderweg niet meer te hoeven.
Bij de start aangekomen is het totaal nog niet druk. We twijfelen of dit wel de start is, maar er wordt gezegd dat we wel goed staan. Dan zegt de omroeper dat we ons moeten verzamelen bij de start. We krijgen nog wat regels te horen en dan precies om 11 uur luiden ze de koeienbel. We kregen meteen te maken met een flinke klim dus van hardlopen was geen sprake. Man man wat een heuvel!!! Wat een wortels en wat een blubber ook. Getver. Bovenaan krijgen we een soort van pad en kunnen we eindelijk gaan hardlopen. Na ongeveer een kilometer voel ik dat er flats modder op mijn schoenen komt, brrrr, maar even voorzichtiger lopen denk ik nog, maar een paar meter verderop voel ik de tweede lading modder over mijn schoenen komen. Ik besef dat ik mijn schoenen niet netjes zal kunnen houden. Ondanks alle glibber en glijpartijen loop ik niet onaardig. Bij het laatste bochtje staat er een bordje met technisch parcours. Technisch parcours??? Pardon.....moeten we hier ook met de fiets langs??? Nou dat wordt dan zeker lopen met de fiets. Ik neem de klim en moet dan ook weer stijl afdalen en zie dan gelukkig het parc ferme. Maar ja....waar is nou die balk waar ik overheen moet? En de tijdmat?? Moet ik nu onder het lint door? Dat is raar. Ik zie het gewoon echt niet totdat iemand naar me roept en wenkt. Ik sta nota bene vlakbij de balk maar zag het echt niet (hoezo kippig). Ik ren snel naar mijn fiets, doe mijn helm op en zet mijn bril op om die met dezelfde vaart weer van mijn hoofd te halen want die beslaat meteen, dan maar dat ding in mijn zak. Ik ren met fiets richting de start, neem onderweg nog even een bekertje water en ga weer aan die klim beginnen, maar dan nu MET fiets. Na de eerste flinke wortel gaat het al fout, mijn fiets stuitert zo dat mijn trapper zich in mijn been boort. Ik ren een stukje door en kijk dan eens even naar mijn been, tussen de modder zie ik bloed. Dat ziet er niet lekker uit. Maar goed, gewoon doorgaan. Het fietsen valt me zwaar tegen, wat is het modderig en glad en vooral stijl. Heel stijl. Ik schijt 7 kleuren. Na 5 km ben ik er echt helemaal klaar mee. Iedere keer als ik afstap omdat bijvoorbeeld een klim te zwaar is, sta ik te trillen op mijn benen. Maar ja.....ik zit ergens middenin een bos, helemaal alleen want voor mijn gevoel ben ik de laatste en ik weet niet de kortste weg naar het parc ferme, dus ik besluit om toch maar verder te fietsen. Ondertussen bedenkend dat ik echt niet meer die 2 km ga lopen. Echt niet!!! Ik ben er echt zo klaar mee. Die 5 km lijken wel 20 km. Ik ben zo blij als ik het bordje weer zie staan met technisch parcours en net als bij het lopen ga ik nu ook glibberend naar boven maar dan met mijn fiets aan de hand. En ook weer met de fiets aan de hand naar beneden. No way dat ik ga fietsen hier. Nu zie ik gelukkig wel de balk liggen en til mijn fiets er overheen nog steeds in de veronderstelling dat ik echt niet ga lopen. Ik loop naar mijn plekje om mijn fiets neer te zetten, ik hang mijn helm op en sta daar dan. En ik denk......" en nu?". Hier blijven staan? Ik hoor een mevrouw aan een meneer vragen of hij ook nog gaat lopen. De man antwoord dat hij het wel denkt. Ik denk:" lopen, ja, ik kan nu natuurlijk ook nog gewoon gaan lopen" Het zijn maar twee kilometer, mijn schoenen zitten toch al vol blubber en ik ben toch al van top tot teen vies, dus ja....waarom dan ook niet de laatste 2 km. Ik ga dus maar weer op pad. Ik klim die heuvel weer op en bovenaan gekomen, vraag ik voor de zekerheid maar even of ik de goede route heb, ja hoor zegt de mevrouw, een stukje verderop hangt er weer een pijl waar je naar links moet. Nou vooruit dan maar. Ik sla bij de pijl links af en kom weer op een flink modderpad terecht. Even verderop ontkom ik echt niet aan de modderpoel die ik zie verschijnen, ik kan niet anders dan dat ik er dwars doorheen moet. En natuurlijk.....mijn schoen blijft hangen. Ik loop dus een paar passen om mijn sok verder. Gatverdamme, wat voelt dat goor!!! Ik kijk snel achterom of ik mijn schoen nog zie, gelukkig steekt hij nog een stukje er bovenuit. Ik loop terug en terwijl ik mijn schoen uit de modder trek besef ik dat mijn andere schoen wordt vast gezogen. Brrrr......Voorzichtig trek ik mijn voet met schoen er uit, wil mijn andere schoen weer aantrekken maar besef dat ik dus net met mijn sok in de modder stond en nu dus met die hele vieze sok met dennenaalden weer mijn schoen in moet. En ook nu moet ik weer even een grens over. Een stuk verderop weer mijn schoen kwijt, nu is de drempel om mijn schoen met moddersok weer aan te trekken niet meer aanwezig. Ik kom weer in de buurt van het parc ferme maar moet nog 1 rondje lopen. ik kan nu ook besluiten dat ik gewoon rechtstreeks naar de finish loop, maar ja.....wat is nu nog 1 km? Kom op, stel je niet aan, die meneer loopt nog achter je. Niet miepen en zo loop ik ook nog het tweede rondje. Wat ben ik blij als ik over de finish kom. Daar staat lief al op me te wachten, want ja......hij heeft geen last van hoogtevrees, hij ziet wel alle wortels, modderpoelen en obstakels goed dus is hij al even over de finish. Maar wat ziet hij er uit!! Overal modder, dan heb ik het nog netjes gehouden, maar ik had dan ook wel spatborden op mijn fiets. We staan nog even te kletsen met wat mensen en ik zie dat er na mij ook nog wat mensen binnen komen. Ik ben niet eens de laatste!! Tijdens het fietsen dacht ik echt dat ik de laatste was, ik heb denk ik 7 km lang niemand gezien namelijk. Ik ben toch blij dat ik hem wel helemaal volbracht heb en dat er niet achter mijn naam DNF (Did Not Finish) komt te staan. Ik ga er maar eens goed over nadenken of ik dit ooit nog eens ga doen, run-bike-run is wel leuk maar dit was gewoon een mudcrossduatlon.
Tijden lief 32.31 (loop 1) 1.00.08 (fietsen) 20.04 (loop 2) eindtijd inclusief wissel 1.55.39 (hij was 5e van de 7 mannen 50+)
Mijn tijden 31.11 (loop 1) 1.05.50 (fietsen) 18.08 (loop 2) eindtijd inclusief wissel 1.58.17 (9e van de 12 vrouwen 40+)
Dus om 8 uur zaten we in de auto. Lief reed zodat ik nog even kon studeren (oftewel lezen, lezen, lezen) Het weer werd er niet beter op. Het begon steeds harder te regenen. We kwamen op tijd aan op de parkeerplek en we hadden een mooi plekje. Ons eerst maar even gemeld. Meisje vroeg naar mijn startnummer, maar ja.....ik bereid me altijd zo goed voor (ahum) dat ik dat dus niet wist. Dat gaf niet want er stond een bord waarop je dat op kon zoeken. Kijk dat is mooi, ze houden al rekening met personen zoals ik. Ik kreeg een hele dikke enveloppe en lief een hele dunne. Ik vroeg me af wat ik er allemaal extra in had. Dus weer terug naar de auto en mijn enveloppe eens goed bestudeerd. Er zat een nummerband in, een band waarop je je startnummer kan bevestigen. Blijkbaar had ik die er bij besteld, ooit, toen ik me aanmeldde, maar intussen had ik al zo'n band dus eigenlijk niet meer nodig. Er zat een "mylaps" in, een klein apparaatje voor tijdregistratie en uiteraard ook een enkelband waar de mylaps aan moet. Lief heeft al die dingen al dus had die er niet bij besteld. Verder zat er nog een startnummer in met speldjes, een kortingsbon van run2day en een folder van "buitenplaats" . De "camping" die daar was. Omdat we best op tijd waren besloten we eerst nog maar even een kopje thee/koffie te halen. Toen ik eenmaal aan de hete thee zat bedacht ik opeens dat het helemaal niet zo handig is als ik zo'n grote kop thee ga drinken. Dan moet ik straks onderweg plassen en dan moet ik mijn hele pak uit en zit ik daar in mijn nakie. Maar goed, lief nam ook nog een paar slokken en ik ging me daarna omkleden. Het was een beetje gewurm in de auto maar ik had geen zin om me om te kleden in het scoutinggebouw. Het volgende probleem diende zich aan, wat doe ik over mijn pak heen aan? Mijn shirt en jas, alleen mijn shirt of alleen mijn jas. Ik besloot voor het laatste te gaan. Op weg naar de start nog 1x een sanitaire stop gedaan in de hoop onderweg niet meer te hoeven.
Bij de start aangekomen is het totaal nog niet druk. We twijfelen of dit wel de start is, maar er wordt gezegd dat we wel goed staan. Dan zegt de omroeper dat we ons moeten verzamelen bij de start. We krijgen nog wat regels te horen en dan precies om 11 uur luiden ze de koeienbel. We kregen meteen te maken met een flinke klim dus van hardlopen was geen sprake. Man man wat een heuvel!!! Wat een wortels en wat een blubber ook. Getver. Bovenaan krijgen we een soort van pad en kunnen we eindelijk gaan hardlopen. Na ongeveer een kilometer voel ik dat er flats modder op mijn schoenen komt, brrrr, maar even voorzichtiger lopen denk ik nog, maar een paar meter verderop voel ik de tweede lading modder over mijn schoenen komen. Ik besef dat ik mijn schoenen niet netjes zal kunnen houden. Ondanks alle glibber en glijpartijen loop ik niet onaardig. Bij het laatste bochtje staat er een bordje met technisch parcours. Technisch parcours??? Pardon.....moeten we hier ook met de fiets langs??? Nou dat wordt dan zeker lopen met de fiets. Ik neem de klim en moet dan ook weer stijl afdalen en zie dan gelukkig het parc ferme. Maar ja....waar is nou die balk waar ik overheen moet? En de tijdmat?? Moet ik nu onder het lint door? Dat is raar. Ik zie het gewoon echt niet totdat iemand naar me roept en wenkt. Ik sta nota bene vlakbij de balk maar zag het echt niet (hoezo kippig). Ik ren snel naar mijn fiets, doe mijn helm op en zet mijn bril op om die met dezelfde vaart weer van mijn hoofd te halen want die beslaat meteen, dan maar dat ding in mijn zak. Ik ren met fiets richting de start, neem onderweg nog even een bekertje water en ga weer aan die klim beginnen, maar dan nu MET fiets. Na de eerste flinke wortel gaat het al fout, mijn fiets stuitert zo dat mijn trapper zich in mijn been boort. Ik ren een stukje door en kijk dan eens even naar mijn been, tussen de modder zie ik bloed. Dat ziet er niet lekker uit. Maar goed, gewoon doorgaan. Het fietsen valt me zwaar tegen, wat is het modderig en glad en vooral stijl. Heel stijl. Ik schijt 7 kleuren. Na 5 km ben ik er echt helemaal klaar mee. Iedere keer als ik afstap omdat bijvoorbeeld een klim te zwaar is, sta ik te trillen op mijn benen. Maar ja.....ik zit ergens middenin een bos, helemaal alleen want voor mijn gevoel ben ik de laatste en ik weet niet de kortste weg naar het parc ferme, dus ik besluit om toch maar verder te fietsen. Ondertussen bedenkend dat ik echt niet meer die 2 km ga lopen. Echt niet!!! Ik ben er echt zo klaar mee. Die 5 km lijken wel 20 km. Ik ben zo blij als ik het bordje weer zie staan met technisch parcours en net als bij het lopen ga ik nu ook glibberend naar boven maar dan met mijn fiets aan de hand. En ook weer met de fiets aan de hand naar beneden. No way dat ik ga fietsen hier. Nu zie ik gelukkig wel de balk liggen en til mijn fiets er overheen nog steeds in de veronderstelling dat ik echt niet ga lopen. Ik loop naar mijn plekje om mijn fiets neer te zetten, ik hang mijn helm op en sta daar dan. En ik denk......" en nu?". Hier blijven staan? Ik hoor een mevrouw aan een meneer vragen of hij ook nog gaat lopen. De man antwoord dat hij het wel denkt. Ik denk:" lopen, ja, ik kan nu natuurlijk ook nog gewoon gaan lopen" Het zijn maar twee kilometer, mijn schoenen zitten toch al vol blubber en ik ben toch al van top tot teen vies, dus ja....waarom dan ook niet de laatste 2 km. Ik ga dus maar weer op pad. Ik klim die heuvel weer op en bovenaan gekomen, vraag ik voor de zekerheid maar even of ik de goede route heb, ja hoor zegt de mevrouw, een stukje verderop hangt er weer een pijl waar je naar links moet. Nou vooruit dan maar. Ik sla bij de pijl links af en kom weer op een flink modderpad terecht. Even verderop ontkom ik echt niet aan de modderpoel die ik zie verschijnen, ik kan niet anders dan dat ik er dwars doorheen moet. En natuurlijk.....mijn schoen blijft hangen. Ik loop dus een paar passen om mijn sok verder. Gatverdamme, wat voelt dat goor!!! Ik kijk snel achterom of ik mijn schoen nog zie, gelukkig steekt hij nog een stukje er bovenuit. Ik loop terug en terwijl ik mijn schoen uit de modder trek besef ik dat mijn andere schoen wordt vast gezogen. Brrrr......Voorzichtig trek ik mijn voet met schoen er uit, wil mijn andere schoen weer aantrekken maar besef dat ik dus net met mijn sok in de modder stond en nu dus met die hele vieze sok met dennenaalden weer mijn schoen in moet. En ook nu moet ik weer even een grens over. Een stuk verderop weer mijn schoen kwijt, nu is de drempel om mijn schoen met moddersok weer aan te trekken niet meer aanwezig. Ik kom weer in de buurt van het parc ferme maar moet nog 1 rondje lopen. ik kan nu ook besluiten dat ik gewoon rechtstreeks naar de finish loop, maar ja.....wat is nu nog 1 km? Kom op, stel je niet aan, die meneer loopt nog achter je. Niet miepen en zo loop ik ook nog het tweede rondje. Wat ben ik blij als ik over de finish kom. Daar staat lief al op me te wachten, want ja......hij heeft geen last van hoogtevrees, hij ziet wel alle wortels, modderpoelen en obstakels goed dus is hij al even over de finish. Maar wat ziet hij er uit!! Overal modder, dan heb ik het nog netjes gehouden, maar ik had dan ook wel spatborden op mijn fiets. We staan nog even te kletsen met wat mensen en ik zie dat er na mij ook nog wat mensen binnen komen. Ik ben niet eens de laatste!! Tijdens het fietsen dacht ik echt dat ik de laatste was, ik heb denk ik 7 km lang niemand gezien namelijk. Ik ben toch blij dat ik hem wel helemaal volbracht heb en dat er niet achter mijn naam DNF (Did Not Finish) komt te staan. Ik ga er maar eens goed over nadenken of ik dit ooit nog eens ga doen, run-bike-run is wel leuk maar dit was gewoon een mudcrossduatlon.
Tijden lief 32.31 (loop 1) 1.00.08 (fietsen) 20.04 (loop 2) eindtijd inclusief wissel 1.55.39 (hij was 5e van de 7 mannen 50+)
Mijn tijden 31.11 (loop 1) 1.05.50 (fietsen) 18.08 (loop 2) eindtijd inclusief wissel 1.58.17 (9e van de 12 vrouwen 40+)
Reacties
Een reactie posten