pittig weekend

Na maanden van herstel en trainen was het dan dit weekend zover. ik weet ook niet wat ik vorig jaar dacht toen ik me inschreef voor evenementen maar blijkbaar had ik zoveel vertrouwen in mezelf dat ik het aan durfde om een 15 km te gaan lopen en de dag er na een 1/8e triatlon. Toen wist ik natuurlijk nog niet dat ik twee keer de griep zou krijgen en een blessure. Maar goed. Ik kon mijn trainingsschema precies volgen. Ik was zo waar een beetje zenuwachtig voor zondag (de 1/8e). Ik ben nogal een chaoot en doe daar een richtingsgevoel van een blinde kip bij en de chaos is compleet. Dus mezelf maar even flink toegesproken en me voorgenomen om het wisselvak goed te verkennen en aan de vrijwilligers te vragen welke kant ik op moet. Maar eerst moest zaterdag nog. We kregen vrijdag al een bezorgd appje van middelste dat de loop misschien werd afgelast in verband met de hitte. Al snel daarna had ik een mailtje dat er niets klopte van het bericht van het AD en dat de loop gewoon door zou gaan, maar dat er wel extra drinkposten zouden zijn. Die zou ik waarschijnlijk niet nodig hebben. Misschien 2 voor een extra slok maar 15 km moet je zonder extra's kunnen lopen ook al is het nog zo warm. Maar daar had ik me even in vergist. Om exact 18.10 klonk zaterdag het startschot en daar ging ik met nummer 3 (!). Meestal zijn de lage nummers voor de beste lopers. Nou in dit geval dus niet en nu maar hopen dat mensen langs de kant dit niet weten anders zouden ze medelijden met me krijgen. De start verliep rustig en na de bocht kwamen we op een fietspad terecht. Maar het fietspad was vrij smal dus veel lopers kozen voor het pad er naast. Een grind/stofpad. En dat merkten we op het fietspad ook. Wat een stofbende en wat een droge mond kreeg ik. Gelukkig kwam na 3 km al de eerste waterpost. Dat kwam mooi uit. Even mijn mond spoelen. Maar ipv water bleek ik een bekertje sportdrank te hebben aangenomen. Mijn hemel, wat is dat vies! Gelukkig bood een meneer mij zijn overgebleven water aan. Hier was ik heel blij mee. Ik kon er weer even tegenaan. Maar waarom vond ik het toch zo zwaar en waarom voelde ik het al in mijn benen? Die zaten al tegen het verzuren aan. Ik moest van mezelf niet miepen en gewoon doorlopen. Dus dat deed ik dan ook  maar. Het weer was perfect om te lopen. We liepen heerlijk tussen de bossen en er stond een lekker windje. De sfeer was gemoedelijk, af en toe een praatje met een medestrijder. En bij iedere drankpost toch maar een bekertje water om de droge mond weer nat te maken want de hele weg was stoffig. Bij ongeveer 11 km kregen we een lange afdaling. Dat liep heerlijk en ik zag dat ik ook echt sneller ging lopen. Daarna nog een stuk langs Apenheul. Even een praatje met een loopster. Zij had vorig jaar ook deze loop gedaan en zij wist mij te vertellen dat het ergste nog moest komen. Het ergste??? Ik heb al 13 km gehad, die laatste 2 zou toch een makkie zijn? Nou....echt niet. We kregen nog een flinke klim voor de kiezen. En toen verzuurden mijn benen helemaal. Maar ik was binnen. Even een goede nacht maken en dan moest het morgen wel weer gaan. Maar van die goede nacht kwam niet veel. Mijn benen waren heel onrustig en ik daardoor ook. Maar ach, ik zou mijn benen wel los zwemmen en dan zou het fietsen en lopen wel gaan. We waren al op tijd in Noordwijkerhout en omdat Ries een paar series eerder zou starten dan dat ik zou starten ging hij alvast richting de start terwijl ik rustig lopend met de jongste twee naar de start zou lopen. Bij het zwembad kwamen we Ries weer tegen. Hij had ook meteen mijn startnummer opgehaald. Had ik gisteren startnummer 3, nu had ik het allerlaatste startnummer. Nummer 500 (!). Ze hadden zelfs niet eens officieel een startnummer 500, maar het was nummer 300 en over de 3 was een 5 geplakt. hahahaha. Ik ging mijn fiets maar eens in de wisselzone brengen. Het parc ferme. Het heet zo omdat je er alleen in komt met een startnummer en een passende helm. De fiets werd goedgekeurd (je moet goede remmen hebben en je mag geen schijfremmen hebben) en ik kon op zoek naar mijn nummer. Iedere fiets moet bij het eigen nummer hangen. Mijn buurvrouw (nr 499) was er ook al en toen ik stond te klungelen met mijn fiets, ik wist niet zo goed hoe ik hem op moest hangen, sprak ze me aan. Ze vroeg of het mijn eerste keer hier was. Dus ik bevestig dit. Zij gaat me meteen uitleg geven over de wissel. Bij haar ging die vorig jaar verkeerd namelijk en wilde mij daarvoor behoeden. dat was aardig. Ze ging me meteen de richting van de wisselzone uitleggen en dat was maar goed ook anders weet ik zeker dat ik verkeerd gelopen was. Nog even wat gekletst met haar en richting sporthal gelopen om me om te gaan kleden. Ik wil mijn traitlonpakje nooit te snel aandoen. Het is namelijk lastig als je moet plassen, dan moet dat hele pak uit. Nadat ik omgekleed was weer terug naar het parc ferme. Mijn tas daar neerzetten en alles klaar zetten voor het fietsen. Helm aan het stuur, handschoentjes en bril er in. Broodje aan mijn stuur geknoopt. Schoenen klaar gezet naast mijn fiets met sokken er in, startnummerband klaar gehangen aan mijn stuur en handdoek klaar gelegd op mijn tas. Ik was er klaar voor. Dus op naar het zwembad, waar ik echt nog wel heel lang moest wachten. De series van de kwart triatlon waren nog aan het zwemmen en daarna kwam er nog 3 series 1/8e. Waarom had ik toch mijn echte zwemtijd opgegeven? Waarom niet 2 minuten er bij gesmokkeld zodat ik ook in een langzamere serie zou komen? Ik had me natuurlijk ingeschreven met het idee dat ik gewoon iedere week zou zwemmen en niet wetende dat ik ziek zou worden en dus gewoon vanaf februari niet meer in het water had gelegen. Meteen een goede les voor me. Volgend jaar een minuut of wat er bij liegen. En terwijl Ries al bijna zijn eerste ronde fietsen er op had zitten mocht ik het water in. De temperatuur was aangenaam. Dat was mooi. Voordat het startsein klinkt moet je onderling de volgorde in de baan bepalen. Nou dat was voor mij duidelijk, ik ga als laatste. Ik hoorde tijden van 11 en 12 minuten. Ik mocht blij zijn als ik binnen de 18 minuten klaar was. Het startsein klonk en het was meteen een gespetter van jewelste. Ik start als laatste in mijn baan en ga vol goede moed met de borstcrawl van start. Na 3 slagen lig ik al bijna bovenop mijn voorgangster. Ik schrik en ga spontaan over op schoolslag. Met mijn schoolslag kan ik de bende aardig bijhouden. Ik probeer na een paar baantjes nog een keer de crawl maar Ik kom niet meer in het ritme. Het water is zo onrustig dat ik een paar heerlijke slokken binnen krijg. ik besluit om het maar bij schoolslag te houden. En dan na 18 banen krijg ook ik een klap op mijn hoofd met zo'n schuimrubber drijfding. dat betekent dat ik nog 1x heen en 1x terug moet. Ik ga via het trappetje de kant op en lever mijn badmuts in. Ik blijf rustig lopen want het is spekglad in het zwembad. Buiten trek ik mijn teenslippers aan en probeer zover dat kan op slippers, te rennen richting mijn fietsje. Ondertussen vind ik dat ik genoeg ben opgedroogd dus ik kan meteen mijn sokken en schoenen aan. Ik doe mijn band om, helm op en handschoentjes aan. Er staan gelukkig nog wel wat mensen in het wisselvak en ik pak mijn fiets van het rek en loop het wisselvak uit. Ik spring op mijn fiets en merk al meteen dat er aardig wat wind staat en dat ik deze op dit moment niet echt mee heb. Het parcours is verlaten en ik vraag me even af of ik wel goed zit. Dan word ik ingehaald door een paar fietsers. Allemaal een supersonische fiets. kom ik aan met mijn oldtimer, trapt natuurlijk een stuk zwaarder dan die blitse dingen. Maar ik laat mij niet ontmoedigen. Er zullen vast wel fietsers zijn die ik kan inhalen. De eerste ronde fiets ik met mijn mond open. Ik vergaap me aan de prachtige grote huizen. Wat is het hier mooi!! Ik trap me het snot voor de ogen want dacht ik nog dat ik in het begin wind tegen had........het wordt alleen maar erger. En de andere fietsers???.........ik kom niemand tegen! Ik haal niemand in en niemand haalt mij in. Ik zit nog wel op de goede weg want af en toe kom ik een verkeersregelaar tegen. Ik begin aan mijn tweede ronde en ook nu kom ik geen deelnemer tegen. Mijn hemel en dan staat er nog duidelijk in de reglementen dat je niet mag stayeren. Nou...er valt weinig te stayeren voor mij. Kon het maar, ik ga helemaal stuk door de wind. Ik had nu wel even een deelnemer op afstand willen hebben waar ik naar toe kon fietsen. Helemaal kapot kom ik aan bij het wisselvak. Nu moet ik ook nog 5 km gaan hardlopen. 5KM!!!! Mijn hemel, wat een afstand!! Normaal appel eitje, maar nu? Mijn benen!!! Maar vol goede moed begin ik dan maar nadat ik een lekker bekertje water op heb. Het lopen gaat voor geen meter. In het begin heb ik moeite om mijn ademhaling onder controle te krijgen en moet af en toe even lopen om op adem te komen. Later zijn het vooral mijn benen die het er niet mee eens zijn. Heel even denk ik dat ik echt geen tweede ronde ga lopen, maar ik spreek mezelf even flink toe en ga ook gewoon aan de 2e ronde beginnen. Er loopt een meneer een stukje met me mee. Hij had graag mee gedaan maar heeft een blessure. Hij vraagt of ik de hele triatlon doe, nou......de 1/8e. Ja zegt hij maar wel alle onderdelen. Jaaaaa tuurlijk. Oke zegt hij dan doe je dus de hele. Oke dan doe ik de hele. Ik moet er normaal niet aan denken maar nu helemaal niet. Meneer vertelt dat fietsen zijn favoriete onderdeel is. Ik zeg dat normaal lopen mijn favoriete onderdeel is maar vandaag even niet. Ik vertel dat ik gisteren 15 km gelopen heb en hij kijkt me verbaasd aan. Ik zeg maar snel dat het een foutje in de planning was. We komen aan bij een bocht en hij zegt dat hij weer terug gaat. ik bedank hem voor de afleiding want zo ervaarde ik het wel op dat moment. ik dacht even niet aan mijn benen. Ik ga de bocht om en krijg meteen weer een stukje vals plat. Auw auw auw dit vinden mijn benen echt niet leuk. Maar ik mag niet zeuren. Het parcours is leuk, het weer is fantastisch (op de wind na) en ik weet zeker dat ik me straks, als ik die finish haal, me trots zal voelen. Op het stukje van 2 km moet ik echt nog wel een paar keer lopen. En dan eindelijk.........ik zie de laatste bocht aankomen, nog een klein stukje en ik mag finishen. En dan hoor ik de microfonist mijn naam noemen. En ik ben blij, een paar tellen later kom ik over de finish. ik moet meteen een interview geven aan de microfonist. Pfff....ook dat nog. Maar ik doe het. Ik vertel dat de wind toch wel erg stevig is. Volgens de meneer moet ik toch wel wat gewend zijn in de polder. Dat ben ik ook, maar dan fiets ik meestal niet. hahahaha. Misschien toch maar eens gaan doen. Ik ben blij dat het er op zit en ga mijn spullen halen en dan door naar de auto. Thuis gekomen eerst maar eens een ontspannende douche genomen en even lekker in de hangmat gelegen. Ik kan terug kijken op een pittig maar mooi sportweekend. Volgend jaar weer? Ik denk het wel want het zijn mooie evenementen.