zomaar 7 maanden verder

Was ik in januari vol enthousiasme weer begonnen aan mijn blog, zijn we zomaar bijna 7 maanden verder. En wat voor 7 maanden......de wereld heeft op zijn kop gestaan en staat eigenlijk nog op zijn kop. Een heel minuscuul klein iets (wat niet met het blote oog waar te nemen is)  heeft er voor gezorgd dat bijna alles tot stilstand kwam. Ik ook. En voor mij kwam het op het juiste moment. Ik ben in januari begonnen met mijn sabbatical maar ging eigenlijk net zo hard door met alles. Mijn werk viel weg maar er kwam weer zoveel voor in de plaats. En toen was er even niets meer. Dat heeft mij heel goed gedaan. Ik heb in die tijd veel geslapen en er kwam weer ruimte om na te denken over mijn gezondheid. En nu zijn we bijna 7 maanden verder en ik heb weer veel energie, ik ben er nog niet, maar ik weet dat dat nog wel gaat komen.
Dit jaar had ik niet veel evenementen op de planning staan. Ik had de kiekendiefmarathon en de midzomermarathon. De laatste was vorig jaar afgelast i.v.m. de warmte. Deze beide evenementen gaan uiteraard niet door en ik vind het helemaal prima.
Uiteraard heb ik dus niet stil gezeten tijdens de lockdown. Ik ben juist meer gaan sporten. Ik ging iedere dag vroeg in de ochtend op pad, meestal voor een wandeling en 3x per week om hard te lopen. Even later heb ik het fietsen weer opgepakt en tijdens 1 van de activiteiten kwam bij mij weer de wens om weer mee te gaan doen aan een triatlon. Uiteraard zullen die er dit jaar niet meer zijn en als ze er zijn dan wil ik daar zeker nog niet aan meedoen. Ik vermijd mensenmassa's.
Maar er is nog meer gebeurd in de afgelopen maanden. Zo heb ik mijn lidmaatschap bij de atletiekvereniging opgezegd. Bij elkaar is het een lang verhaal maar het komt hierop neer dat ik best teleurgesteld ben in het bestuur en in de trainers van mijn loopgroep. Terwijl de andere loopgroepen werden voorzien van trainingen, informatie en leuke activiteiten hoorden wij niets van onze trainers. Uiteindelijk heb ik aan de bel getrokken en gemaild. Er kwam reactie maar er veranderde niets. Nu zijn de groepen weer opgestart maar ik wil nog niet meelopen. Niet dat ik tot de risicogroep behoor (althans dat hoop ik, je weet het nooit) maar ik wil gewoon geen risico lopen en gewoon op visite kunnen blijven gaan bij mijn schoonmoeder die wel tot de risicogroep behoort. Ook zie ik het nog niet zitten om de anderhalve meter afstand te kunnen bewaren als je met een groep loopt, ik heb al foto's voorbij zien komen waar echt de anderhalve meter niet in acht werd genomen. Dus uiteindelijk mijn besluit genomen. Daarbij komt nog dat ik ondertussen het 15 km schema van de atletiekunie weer opgepakt heb en met mijn loopgroep zou ik niet verder komen dan 10 km.
Ondertussen heb ik ook meegedaan met een pilot van de wandelbond. Zij zochten deelnemers voor een pilot om de cursus wandeltrainer 1 online te testen. Dit kostte me 2 avonden en wat huiswerk. Was erg leuk om te doen en zeker ook goed te doen online. De cursus wandeltrainer 2 is stil komen te liggen en we hebben nu voor de 2e keer een nieuwe datum gekregen. 4 juli was de tweede dag en ondertussen is mijn diploma binnen.
Ook de wandeltrainingen kwamen natuurlijk stil te liggen. We hebben eerst afgewacht hoe lang dit zou gaan duren en toen heb ik een trainer voorgesteld om een warming up te maken middels een filmpje en een route met daarbij eventueel oefeningen die de deelnemers kunnen doen. Op die manier hoopte ik de wandelaars te blijven stimuleren om te wandelen, ook al kon dit niet meer in de groep. Het idee werd goed  ontvangen en zo heb ik heel wat weken een filmpje met een warming up gemaakt en de andere trainer maakte een route. Ik vond het erg leuk om te doen, maar ook dit is gestopt omdat de meeste wandelaars weer meewandelen. Ik niet meer. Door de ruimte die ik kreeg om na te denken kwam ik er achter dat ik het fijn vind om iedere avond thuis te zijn en rustig mijn dag te kunnen afsluiten. Ik ben een echt ochtendmens en mijn innerlijke wekker gaat meestal rond 6 uur. Ik sta dan meteen aan en ren van hot naar her (soms letterlijk, soms figuurlijk) De wandeltrainingen zijn meestal in de avond. Waarbij ik meestal pas rond 21.30 thuis ben, vol adrenaline. Dit zorgt er voor dat ik meestal slecht slaap waardoor ik me de volgende dag moe ben want die innerlijke wekker gaat wel gewoon om 6 uur. Dus moeten besluiten om niet meer verder te gaan met het geven van wandeltrainingen. Ik vind het erg leuk om te doen maar mijn lijf vindt het beter als ik het niet doe.
Maar hoe nu verder met het sporten? Voorlopig voor mij geen loopjes, maar lekker zelf trainen. Dat heeft al geresulteerd in een duo marathon met mijn lief. Verder lekker fiesten en wandelen. Volgend jaar maar weer kijken of we iets op de planning gaan zetten. Afwachten wat het virus gaat doen.